Per stelo, preter nubo
Super la preĝeja turo
preterŝvebas en lazuro
eta nubo, griza fum’,
kaj la brilan stelon tie
de mi kaŝas ĝi envie;
estingiĝas ĝia lum’.
Ho, trezoro de l’ animo,
legu en la malproksimo
amsciigon per ĉiel’.
Ja la nubon vi ne vidas,
tie klare vin alridas
la radioj de la stel’.
No hay comentarios:
Publicar un comentario