En sol’...
Ĉu en
ĉambreto, dum vespersilento,
aŭ eĉ, en la tumulto de popol’
subite ne atakis vin la
sento,
ke estas vi en sol’, en
surda sol’,
ke via kor’, turmente pro
senpovo,
frapadas al la mur’ de via
sin’,
kiele sub la ter’, post
katastrofo,
ministo en la enfalinta
min’...
kaj kormilionoj sub la
sama fato
baraktas, signas per
obtuza bat’.
La am’, la am’, jen estas
tia bato
kaj tia bato estas la
kompat’.
Potencaj batoj sonas, ho,
sed svene,
senforte mortas sub la
surda ter’,
kaj tamen ĉiam sonas batoj pene,
jen kun
espero kaj jen sen esper’.
Ho, se
alvenus sopirata savo
portanta
korojn al radia lum’:
En ĝoj’
ebria, en eterna ravo,
en
dancoĉenon fandus fratbrakum’ !...
Espero trompa...Tiu sav’
malfruas...
Profunde kuŝas enfalinta min’...
La kor’
fermita malespere bruas
frapante
vane el la mur’ de sin’...
No hay comentarios:
Publicar un comentario