Khoai, la senhejmulo, laboris de sia infaneco kiel servisto de riĉulo, kiu
ekspluatis siajn servistojn per ĉiuj manieroj. Kiel Khoai laboris diligente kaj
energie, lia mastro volis profiti de lia forteco kaj laboremo. Pro tio,
kiam Khoai estis
dek-ses jaraĝa, li trompe diris al la servisto:
- Se vi laborus bone de
matene ĝis vespere, mi edzinigos vin al mia filino.
La naivulo kredis lin kaj laboris pene dum
tri jaroj. Dume la junulino fariĝis belulino. Ŝia patro forgesis tuj la
promeson, kiun li ne intencis plenumi. Li konsentis kiam riĉulo svatis lian
filinon por sia filo, kaj fiksis la daton de la edziĝo. Khoai komprenis la ruzon de sia
mastro kaj riproĉis lin. La lasta volis batregali Khoai, sed pensinte, ke sia servisto estis tre utila al li, li
provis tenti la junulon. Tial li diris:
- Mi estas preparanta
por la edziĝo de mia filino. Se vi iras al arbaro, kaj alportos al mi bambuon
kun cent nodoj, vi estos la novedzo.
Estinte trokredema, Khoai ekvojiris. La deziritan
bambuon li ŝercis vane. Pro malespero, li ekploris. Budao aperis kaj demandis la
kialon de lia ĉagreno. Post kiam li sciis la veron, Budao konsolis lin kaj konsilis
al li tranĉi cent bambuo-nodojn. Kiam Khoairevenis kun du grandaj faskoj da bambuo kaj metis ilin sur la
teron, Budao flustris:
- Kunigu tuj, kunigu
tuj!
Khoai estis mirkonsternita vidinte la nodojn roli kaj kuniĝi. Longan bambuo
vidiĝis. Kun granda ĝojo, Khoai dankis Budaon, metis la bambuon sur sian
ŝultron, sed ne povis transporti ĝin. Li ekploris kaj Budao reaperis por helpi lin.
Kompreninte la kialon, Budao metis sian manon sur la
bambuo kaj diris mallaŭte:
- Malligiĝu tuj,
malligiĝu tuj!
Kaj la bambuo-nodoj disiĝis unuj de la
aliaj. Khoai dankis Budaon, rekunligis ilin en du faskoj
kaj haste iris hejmen. Li antaŭĝojis pensinta, ke li baldaŭ havos belan
edzinon. Sed li vidis, ke la edziĝa ceremonio estis okazanta kaj multaj
invititoj estis regalataj per bankedo. Kun indigno li ŝercis sian mastron. La
lasta diris ke li ne bezonis cent bambuo-nodojn. Khoai retenis sian koleron, petis lin iri al la korto rigardi
la cent-noda bambuon, kiun li deziris. Kiam li alproksimiĝis al la du
faskoj, Khoai flustris:
- Kunigu tuj, kunigu
tuj!
La bambuo-nodoj kuniĝis kaj la mastro
estis alteniĝa al ĝi. Li baraktis vane. La novedzo kaj sia patro, kiuj venis
liberigi lin, estis ankaŭ alteniĝaj al la bambuo. La familianoj de la mastro
kaj la gastoj genuiĝis antaŭ Khoai por
peti de li pardonon kaj la liberigon de la mastro. Khoai konsentis sub la kondiĉo ke la mastro plenumu sian
promeson.
Fine la mastro devige konsentis edzinigi
sian filinon al Khoai kiel
promesite.
*Adaptita de Ngọc Lan
No hay comentarios:
Publicar un comentario