Vintra nokto
Antaŭen, plu antaŭen. Kun egal-hela lumo
la
neĝo sur krepuskaj deklivoj sin etendas
kaj
cedas ĝi kaj grincas sub la pied’: la fumo
de
mia spir’ vaporas kaj la aeron fendas.
Krome
- silento. Kuras tra l’ granda blank’ la Luno
inter
senmovaj nuboj, kaj ĝi desegne sendas
sur neĝon la ombraĵon de pin’ de kiu pendas
taŭzitaj
branĉoj, time al la senforma humo.
Klinitaj, kiel pensoj sinkantaj mortserĉante.
Brakumu
min, ho vintro, per via gel’ ĝisosta,
min
glaciigu tute sub ŝtormaj plagoj fortaj;
kaj la ŝip-drona penso el ondoj emerĝante
ekkriu
al ĉielo: “Ho nokt’, ho vintro frosta,
kion
malsupre faras nun la kuŝantoj mortaj?”
No hay comentarios:
Publicar un comentario