La senditoj
de morto
En
tempoj malnovaj migris foje giganto sur granda vojo; subite fremdulo saltis
renkonte al li kaj kriis:
"Haltu,
neniun pashon plu!"
"Kio?"
diris la giganto, "vi hometo, kiun mi povus dispremi inter la fingroj, vi
volas bari al mi la vojon? Kiu vi estas, ke vi parolas tiel arogante?"
"Mi
estas la morto,"respondis la alia, "ankau vi devas obei miajn
ordonojn."
Sed
la giganto rifuzis kaj komencis batali kontrau la morto. Longa kaj furioza
estis la batalo, fine la giganto venkis kaj per unu bato de la pugno faligis la
morton. La giganto iris sian vojon kaj la venkita morto kushis apud shtono kaj
estis tiel senforta, ke ghi ne povis levighi.
"Kio
okazos," diris ghi, "se mi kushos chi tie en la angulo? Neniu plu
mortos en la mondo, kaj ghi estos tiel plenigita de la homoj, ke ili ne havos
sufiche da loko por stari unu apud la alia."
Dume
venis juna viro, fresha kaj sana, kantis kaj chirkaurigardis. Ekvidinte la
duone sveninton, li kompate proksimighis, levis ghin, el sia botelo vershis en
ghian bushon vivigan trinkajhon kaj atendis, ghis ghi refortighis.
"Chu
vi scias," diris ghi ekstarante, "kiun vi revivigis."
"Ne,"
diris la junulo, "mi ne konas vin."
"Mi
estas la morto, mi indulgas neniun, mi ne povas fari esceptojn por vi. Sed por
pruvi mian dankemon mi promesas al vi jenon: mi ne surprizos vin; antau ol mi
venos por preni vin, aperos miaj senditoj."
"Bone,"
diris la junulo, "mi almenau scios, kiam vi venos kaj ghis tiu tempo estos
trankvila."
Li
foriris. Chiam li estis kontenta kaj gaja kaj vivis pensante neniam pri la
morgaua tago. Sed la juneco kaj sano dauris ne longe, baldau venis malsanoj kaj
suferoj, kiuj turmentis lin tage kaj malhelpis lin dormi nokte.
"Mi
ne mortos," li diris al si mem, "char antaue devas aperi la senditoj
de la morto; mi nur dezirus, ke pasu baldau la malfacilaj tagoj de la
malsano."
Kiam
li resanighis, li rekomencis la antauan gajan vivon. Foje iu ekfrapis lian
shultron: post li staris la morto kaj diris:
"Sekvu
min, venis la lasta horo de via vivo."
"Kiel,"
respondis la viro, "chu vi ne promesis, ke antau via veno aperos viaj
senditoj? Mi vidis neniun."
"Silentu,"
respondis la morto, "chu ili ne aperis unu post la alia? Chu ne venis la
febro, kiu skuis vin kaj faligis sur la liton? Chu la kapturno ne vizitis vin?
Chu la artrito ne gastis en chiuj viaj membroj? Chu ne zumis en viaj oreloj?
Chu la dentdoloro ne mordis viajn nervojn? Chu ne farighis mallumo en viaj
okuloj? Chu mia samsanga frato, la dormo, ne rememorigis min al vi chiuvespere?
Chu vi ne kushis chiunokte kvazau senviva?"
La
viro ne sciis, kion respondi, obeis la fatalon kaj iris kun la morto.
No hay comentarios:
Publicar un comentario