Mu-Ŝiko
Mu-Ŝiko, filino de riĉa potfabrikisto,
turmentiĝas en sia malliberejo kaj maldolĉe ploras. De longe ŝtelforportis ŝin
la malbona reganto de l' nordaj provinco. La knabino kategorie kaj fiere
deklaris al sia rabinto, ke ŝi neniam fariĝos lia edzino, ĉar ŝi deziras esti
libera. Kaj la malafabla reganto enŝlosigis ŝin, en alta turo, konstruita antaŭ
multe da tempo sur altega monto kaj destinita de la "ŝtelinto"-guberniestro
por "kvietigi" la obstinulinojn, enfalintajn en la potencon de la
maljuna pekulo.
Ploras Mu-Ŝiko kaj torente verŝas
larmojn. Sidas la ermitino kun larmoplenaj okuloj kaj ne turnas sian atenton
alia admirinda pitoreska vidaĵo, kiu malfermiĝas el la fenestroj de la
malŝatata malliberejo. Pro granda sopiro, ŝi frapas per siaj piedetoj,
elkriadante pro freneza kolero:
- Mi volas esti libera! Redonu al mi la
liberecon!
Ekaŭdis la krion de la knabino la dio de
l' ventego, Lobu, kiu ĝuste tiam trapasis la nord-provincojn. Plaĉis alia dio
de la ventego la malkvieta aperigo de indigno de Mu-Ŝiko, kaj li decidis
liberigi ŝin.
Kiam Lobu komencis disrompi la ferajn
pordegojn, aliris al li la juna palvizaĝa pentristo Taj-Taj, kiu ankaŭ amis la
kaptitinon. Li diris al Lobu: "Vi deziras liberigi Mu-Ŝikon? Forlasu vian
provon. Mi mem liberigos ŝin. Mi estas Taj-Taj." Lobu vangofrapis la
artiston kaj ekkriis: "Mi estas Lobu!"
Komenciĝis interbatiĝo, efektiva batiĝo,
kiel ofte okazas; kiam du amkonkurantoj renkontiĝas. Al Taj-Taj baldaŭ mankis
du dentoj, kaj la nazo de Lobu sangokovriĝis. La tutan nokton lumis la hela
luno. La tutan nokton bataladis la du konkurantoj, kaj neniu el ili sukcesis
efektivigi la liberigon de Mu-Ŝiko. Supre en la turo Mu-Ŝiko preskaŭ dronis en
larmoj, kaj malsupre, ĉe la pordegoj de ŝia malliberejo, fluis la sango de la
konkurantoj.
Tagiĝis, kaj antaŭ la fenestroj de la
malliberejo ekaperis la diino de matenruĝo, la belega Ballikaro. Ŝi ripozis en
ora barko, kiun pigmeoj ornamis per girlandoj de malhelaj rozoj. La ĉielo estis
malhelblua kiel maro.
Ekaŭdis Ballikaro la petegojn de Mu-Ŝiko
pri liberigo.
La diino elprenis el siaj malhelaj haroj
kelke da rozoj kaj ĵetis ilin tra la fenestro al Mu-Ŝiko.
La ektimigita Mu-Ŝiko salte leviĝis, kaj
rimarkinte la diinon, ŝi ekgenuis kaj larme petegis:
- Ho, belega Ballikaro, prenu min kun vi
kaj reportu min al miaj gepatroj. Mi soifas la liberiĝon, mi deziras esti
libera!
Kaj la diino prenis Mu-Ŝikon en sian oran
barkon, kaj ili eknaĝis en la blankaj matenaj nuboj al la domo de la
potfabrikisto.
Ĉe la feraj pordegoj de la turo lavis la
konkurantoj la sangon de siaj flamdoloraj vizaĝoj kaj bandagis la vundojn. La
malafabla reganto observadis ilin el la fenestro de la turo kun okuloj
sangoplenaj pro kolero.
Tra kaŝita pordo li iris en la
malliberejon de Mu-Ŝiko, ĉar li deziris sciiĝi, ĉu estas jam rompita ŝia fiera
obstineco.
- Ŝi foriris! oni forrabis ŝin! - li
kriegis furioze.
Kaj la reganto konjektis, ke la du
homoj, kiuj klopodas malsupre apud la pordego, forŝtelis la knabinon. Tuj li
aivenigis ilin antaŭ sin por respondo. Ambaŭ konkurantoj ĵetis sin sur lin. La
fortegulo Taj-Taj deŝiris la makzelon de la maljunulo, kaj Lobu trapikis lin
per sia tre akra glavo; la maljuna pekulo ellasis la lastan spiron.
La dio de laventegoj etendis al Taj-Taj
la manon kaj maldolĉe parolis:
- Junulo! Dum nia interbatalo Mu-Ŝiko
foriris kun alia. Ni forgesu do ĉi tiun virinon!
- Ni forgesu ŝin, - respondis Taj-Taj,
forhakante la kapon de la malviva korpo de l' reganto, kaj li deklaris sin
amiko al la dio de l' ventegoj. Ili premis la manojn unu al la alia, kaj la
antaŭnelongaj malamikoj, delikate ĉirkaŭprenante unu la alian, ekiris en
proksiman gastejon.
La liberigita Mu-Ŝiko rakontis al sia
patro, kiel ŝin liberigis la bona, ĉarmoplena Ballikaro. Ĝoje emociita ŝi
montris la pompajn rozojn, kiujn Ballikaro donacis al ŝi, kaj senĉese kisadis
sian patrinon kaj fratinojn.
La maljuna patro ridis kaj solene
deklamis:
- Ĉarma Mu-Ŝiko; mi laŭdas vin! Pro via
kuraĝo vi estas inda resti libera dum via tuta vivo. Eĉ fianĉo ne kuraĝu veni
ĉi tien! Eĉ Taj-Taj-on mi deĵetus de sur la ŝtuparo, se li kuraĝus eniri en
mian loĝejon.
Ne aperis Taj-Taj, ne kuraĝis aspiri
ŝian manon aliaj fraŭloj.
Mu-Ŝiko restis libera fraŭlino ĝis la
fino de siaj tagoj. Gloris ŝin ĉiuj virinoj de la nordaj provincoj provincoj,
kaj ŝi vivadis feliĉe sen edzo.
Ŝi ĝuis sian liberecon.
No hay comentarios:
Publicar un comentario