La ŝiprompiĝulo
Ĝuanta
poŭpan venton kaj puran ĉielserenon
li
vidis inter veloj la fuĝon de l’ Lumturo
lasinte
for Egipton ĉe l’ brilo de l’ Arkturo,
de
l’ fluga ŝip’ fiere fidante l’ bronzkarenon.
Neniam
li revidos Aleksandri-havenon.
En
sablon, ne signitan eĉ de kaprida spuro,
la
tristan tombon fosis tempesto dum trakuro;
marvento
tie tordas sur bord’ ian vimenon
Ĉe
l’ plej profunda faldo de l’ moviĝema duno,
en
nokto sen aŭroro, sen astro kaj sen luno,
la
naviganto fine retrovu la ripozon.
Ho
Ter’, ho Mar’, kompatu pri lia ombro plenda!
Sur
bord’ helena, kie li finis la vivkrozon,
estu
do, Vi, malpeza al li, kaj Vi, silenta.
No hay comentarios:
Publicar un comentario