lunes, 20 de enero de 2014

Esperanto (Poezio) - La belo - Charles Baudelaire

La belo

Ho mortemul’, mi belas kiel marmorvizio,
kaj mia sino, kies mortigas frida flamo,
estiĝis por inspiri la poetojn al amo
eterna kaj silenta kiel materio.

Kiel enigma sfinkso en la lazur’ mi tronas,
kunigas koron neĝan kun la blankec’ de cigno,
linio-rompan movon malamas mia digno,
nek larmo de mi gutas, nek rido de mi sonas.

Poetoj, antaŭ mia majesta poz’ kvieta,
pruntita de la pleje fieraj monumentoj,
konsumas siajn tagojn en longa stud’ asketa,

ĉar havas mi, por ravi amantajn ĉi studentojn,
spegulojn, kiuj faras la aĵojn pure belaj:
L’ okulojn, miajn grandajn okulojn eternhelajn.

No hay comentarios: