Birdo
Fenikso
En
la ĝardeno de la paradizo, sub la arbo de la sciado, staris rozarbetaĵo; ĉi
tie, en la unua rozo, naskiĝis birdo, kiu per sia flugado povis konkuri kun la
lumo kaj kies koloroj estis admirindaj, kies kantado estis belega.
Sed
kiam Eva deŝiris la frukton de la sciado, kiam ŝi kaj Adam estis elpelitaj el
la ĝardeno Eden, tiam de la flamanta glavo de la kerubo falis fajrero en la
neston de la birdo kaj ekbruligis ĝin. La birdo mortis en la flamo, sed el la
ardanta ovo ekflugis nova, la sola, la ĉiam sola birdo fenikso. La legendo
diras, ke tiu birdo havas sian neston en Arabujo kaj en ĉiu centa jaro mem sin
forbruligas en sia nesto, kaj nova fenikso, la sola en la mondo, elflugas el la
ardanta ovo.
La
birdo flugas ĉirkaŭ ni, rapida kiel la lumo, admirinda pro siaj koloroj, belega
en sia kantado. Kiam la patrino sidas ĉe la lulilo de la infano, la birdo
troviĝas apud la kapkuseno kaj frapas per siaj flugiloj, ĝis ĉirkaŭ la kapo de
la infano formiĝas aŭreolo. Ĝi flugas tra la ĉambro de mizero, kaj tiam tie
ekregas sunlumo, tiam la mizera komodo ricevas odoron de violoj.
Sed
la birdo fenikso estas ne sole birdo de Arabujo, ĝi flugas ankaŭ en la brilo de
la nordlumo super la glaciaj kampoj de Laplando, ĝi saltetas ankaŭ inter la
flavaj floroj en la mallonga somero de Grenlando.
Inter
la kuprahavaj rokoj de Fahlun kaj en la karbominejoj de Anglujo oni aŭdas la
frapadon de ĝiaj flugiloj, kaj ĝi flugas super la preĝolibro en la manoj de la
pia laboristo. Sur la folio de la lotuso ĝi pelas la sanktan akvon de la rivero
Gango, kaj la okuloj de la Hinda knabino eklumas, kiam ŝi ĝin ekvidas.
Birdo
fenikso! Ĝu vi ne konas ĝin, la paradizan birdon, la sanktan cignon de la
kantado? Sur la ĉaro de Tespis ĝi sidis kiel babilema korvo kaj frapadis per la
nigraj feĉogutantaj flugiloj. Super la harpo de la Islanda kantisto glitadis la
ruĝa sonora beko de la birdo; sur la ŝultroj de Shakespeare ĝi sidis kiel korvo
de Odin kaj flustradis al li en la orelon: senmorteco. Dum la festo de la
kantistoj ĝi flugis tra la kavalira salono de Wartburg.
Birdo
fenikso! Ĉu vi ĝin ne konas? Ĝi kantis al vi la Marseljezon, kaj vi kantis la
plumon, kiu elfalis el ĝiaj flugiloj; ĝi venis en paradiza brilo, kaj vi eble
deturnis vin de ĝi kaj turnis vin al la pasero, kiu sidis kun oritaĵo sur la
flugiloj.
Ho
vi paradiza birdo, ĉiucentjare renovigata, en flamoj naskata kaj en flamoj
mortanta, via bildo pendas en ora kadro en la salonoj de la riĉuloj, dum vi
mem, ofte erarvaganta kaj sola, flugas tien kaj reen, nur legendo: birdo fenikso
en Arabujo.
En
la ĝardeno Eden, kie vi naskiĝis sub la arbo de sciado, en la unua rozo, tie
Dio vin kisis kaj donis al vi la ĝustan nomon: poezio.
* Tradukis: L.L. Zamenhof
No hay comentarios:
Publicar un comentario