Ĉe
la kortego de la potenca, ĉiopova reganto Harun el Raschid vivis
la ŝatata poeto Jussuf. Neniu kapablis kiel li ĝojigi la animon de l'kalifo per
sonorriĉaj versoj.
Iutage
H. el R. diris „Neniam antaŭe vi kantis tiel bele kiel hodiaŭ. Diru tial, kion
ajn via koro sopiras, kaj via deziro estos plenumita". Profunde klinis sin
Jussuf kaj diris: „Plej potenca el la potenculoj, suno de Bagdad, plej saĝa
inter ĉiuj regnestroj! Modesta estas mia deziro, kiel decas al poeto; donacu al
mi po unu azenon de ĉiuj viaj subuloj, kiuj timas siajn edzinojn".
Multajn
semajnojn Jussuf restis for de la kortego, sed iutage granda popolamaso anoncis
lian revenon; sennombra azenaro akompanis lin.
Li
venis al la kalifo, kiu atendante sidis sur sia trono kaj diris: „Grandanima
protektanto de l'morteculoj. Kiel mi danku al vi? Multajn landojn malproksimajn
mi travojaĝis kaj ĉie mi nur trovis virojn, kiuj havis timon antaŭ siaj edzinoj.
Ĉiu obeis vian ordonon kaj donacis al mi azenon. Krome mi multon vidis dum miaj
vojaĝoj. Mi renkontis inojn kun nepriskribeblaj beleco kaj gracieco, kun multa
sageco kaj mirinda instruiteco. Sed la plej bela el ĉiuj, kiujn mi vidis, estis
juna knabino, apenaŭ dekkvinjara, belega, floranta rozo kun fabela subtileco.
Kaj mi pensis, nur tiun estaĵon indas la amo de l'kalifo".
„Silentu",
interrompis H. el R. la poeton, mallaŭtigante la tonon de sia voĉo, „parolu
mallaŭte Jussuf, por ke mia amata edzino Zobeida ne aŭdu viajn vortojn. Kie
vivas tiu knabino, ho Jussuf?"
„La
knabino", respondis Jussuf, „la knabino nur vivas en la regno de miaj
revoj. Sed vi, potenca kalifo; suno de Bagdad, vi ŝuldas al mi ...
azenon".
No hay comentarios:
Publicar un comentario