Odeto
Al mi nur simpla
ĝardeno,
speguliĝanta
preskaŭ tuta
en
la dormema akvo muta
de
l’ streta, kvieta baseno.
Nek
vazo, nek statu’, nek lukso,
ne
havas ĝi ale-zigzagojn,
sed
estas al mi, ĉiujn tagojn,
kun
siaj laktukoj kaj bukso.
Pro
ĝiaj arbo kaj baseno,
odoro
folia kaj tera,
pro
ĝia bedo senbordera,
min
ĉarmas ĉi simpla ĝardeno,
ĉar
en la silenta ripozo
ekkantas
foje unu birdo,
kaj
ĉe la akvo, en la mildo,
foje
ekfloras unu rozo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario