La tria soneto
Prenu spegulon, diru al la
vizaĝ’ vidata,
ke venis
jam la tempo: ĝin fari reprodukte,
ĉar se vi
ne rekreos ĝin tiel freŝe glata,
vi l’
mondon trompos: restos patrina sin senfrukte.
La neplugitan
korpon ja kiu virgulino
forfermus
de l’ kultivo de mastr’ el tia speco?
kaj kiu
viro stultus fariĝi tomba sino
de sia
mem-adoro per murd’ de l’ estonteco?
Jen, vi,
spegul’ de via patrin’, reportas sorĉe
en vi l’ aprilon ĉarman de ŝia viv-printempo,
same, tra
la fenestroj de via aĝo, dolĉe
vin
ravos, malgraŭ l’ faltoj, ĉi ora via tempo.
Sed, se
vi nure vivos: forges’: jen via sorto,
vi
mortos, vian bildon kunportos en la morto.
No hay comentarios:
Publicar un comentario