Brikoj
Sur ĉiu verda kampo kaj paŝtejo,
en kiu
lastan jaron la tritiko
balancis
sian kapon, aŭ hordeo
bruflustris
neniaĵojn al formiko,
aŭdiĝas nun nur senespera veo!
Okazas io nedireble aĉa,
diabla, krima kaj hontinda
ago...
Ne plu bovinoj surgenue maĉas
la riĉan
herbon dum junia tago...
Nun
laboristoj tie mukon kraĉas!
La
ranunkolo kaj la ruĝpapavo
jam makuliĝis de kalkeca koto;
ne plu vespere sonas tril-oktavo
de iu merl’: ĝin anstataŭis froto
de miksilegoj por cementa lafo.
Ho,
brikoj, brikoj! sataj neniame,
ankoraŭ ne kontentaj post formanĝo
de tutaj verddeklivoj, volas same
engluti tiun ĉi! Aĥ, kia ŝanĝo
okazas kie mordas vi
ruĝ-flame!
No hay comentarios:
Publicar un comentario